Ben jij vorige week tijdens Denemarken – Finland ook even wakker geschud?
Het moment van Eriksen greep mij in ieder geval wel.. Daar werd ik toch even geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid…
Het leven is veel te mooi en soms denken we dat het oneindig door gaat, maar dat is helaas niet het geval. Het is ook veel gemakkelijker om niet bij deze verdelende gedachten en gevoelens stil te staan, zeker als je elke dag je hobby als werk mag uitvoeren, maar soms dwingt de situatie dit om wel te doen. Net als dit zaterdagavond bij mij en zondag bijvoorbeeld bij Daley Blind ook het geval was.
Het moment met Eriksen riep bij Blind allemaal oude herinneringen en gevoelens op, omdat hij iets soortgelijks heeft meegemaakt. Wel in mindere mate, maar gelukkig hebben ze het allebei overleefd. Blind kwam daarmee voor een lastige keuze te staan: ga ik wel of niet spelen tegen Oekraïne?
“Ik heb vandaag voor mezelf een mentale horde moeten nemen om te gaan spelen”
– Daley Blind
De keuze werd: spelen.
Maar wat gaf Blind daarna een masterclass in zelf- en emotie regulatie in high performance! Daar heb ik diep respect voor!
Angst om te falen, angst om niet goed genoeg te zijn…; zijn bekende fenomenen in de topsport en daar kwam voor Blind nu ook nog eens de angst om te sterven bij…
Het managen van stress/druk van het presteren, terwijl je ook de angsten moeten overwinnen en de tegelijkertijd je taken in de wedstrijd moet uitvoeren. Dan ben je emotioneel heel intelligent!
Dit zijn zaken waar niet alleen spelers, maar ook jij, , mee te maken kan hebben. Hoe jij je zelf en je emoties reguleert, is toe te wijden aan je eigen emotionele intelligentie. Hierbij gaat het over het managen van je gedachten, gevoelens en je gedrag, om uiteindelijk doelgericht te handelen.
“Ik heb het daar gisteravond en vandaag heel moeilijk mee gehad. Ik ben trots dat ik het vandaag heb gedaan en dan komt de emotie eruit.”
– Daley Blind
Topsport is emotie. Al wordt hier niet altijd over gesproken en/of wordt het niet altijd geuit. Toch deed Daley Blind dit heel sterk na afloop van de wedstrijd.
Hugo Borst haalde het in Studio Europa zelfs aan; dat het eigenlijk niet gewoon is om zo’n open interview te geven tijdens het toernooi. Normaal stop je alles weg en ga je door. Is dat high performance? Je eigen gevoel negeren en maar doorgaan?
Dat is eigenlijk best gek, want in het dagelijks leven is het ‘normaal’ om emotie te tonen. Zodra er een wedstrijd- of trainingsshirt wordt aangetrokken, dan denken we daar opeens anders over en mogen we geen enkel teken van zwakte tonen.
Afsluitend is het misschien interessant om de volgende vragen aan je zelf te stellen:
- Wat als ik nog even te leven had?
- Wat zou ik het komende jaar dan doen?
- Is dat heel anders dan wat je nu doet?
- Of is er iets dat je al langer op je lijstje staat, dat nu opeens wel ruimte krijgt?